Sygnalizator świetlny systemu Ericssona pierwszej generacji powojennej stosowanej na PKP.
Opracowanie umożliwia wykonanie dowolnego typu sygnalizatora odpowiadającego sygnalizacji sprzed 1959 roku:
- semafor dwu- i trzy- i czterostawny,
- tarcza ostrzegawcza dwu- i trzystawna,
- semafor blokady odstępowej dwu- i trzystawnej,
- tarcza manewrowa,
- wskaźnik W3,
- semafor z tarczą ostrzegawczą.
Model z opracowania można wykorzystać także do wykonania sygnalizatora odpowiadającego współczesnej sygnalizacji.
Różne warianty wykonania:
- od 1 do 6 komór sygnałowych,
- słup w wersji normalnej lub podwyższonej,
- słup zwykły (do 3 komór sygnałowych) i wzmocniony (więcej niż 3 komory sygnałowe),
- podstawa betonowa lub stalowa.
Opracowanie obejmuje wyposażenie dodatkowe:
- latarnia sygnału zastępczego starego wzoru (trzy białe światła ułożone w trójkąt),
- dodatkowe komory tarczy ostrzegawczej,
- puszka kablowa przyłącza sygnalizatora,
- historyczne wskaźniki kolejowe stosowane na sygnalizatorach świetlnych (W1t – wskaźnik tarczy ostrzegawczej trzystawnej, W2a/W2b – wskaźnik kierunku wyjazdu/obowiązującego toru, W13 – wskaźnik semafora SBL, W14 – wskaźnik semafora SBL trzystawnej)
Opracowano na podstawie:
- zdjęcia i pomiary własne egzemplarzy zlokalizowany w okolicach Łodzi oraz eksponatów ze zbiorów Parowozowni Skierniewice.
- Wytyczne techniczne budowy urządzeń sterowania ruchem kolejowym w przedsiębiorstwie Polskie Koleje Państwowe (WTB-E10/Ie4) (treść za kolej.krb.com.pl, ostatni dostęp 25 stycznia 2015);
- Instrukcja konserwacji i przeglądów urządzeń sterowania ruchem kolejowym (E24) (treść za kolej.krb.com.pl, ostatni dostęp 25 stycznia 2015);
- Bronowski, J., Górecki, H., Mikulski, A.: Elektryczne urządzenia zabezpieczenia ruchu pociągów, Wydawnictwo Komunikacyjne, Warszawa 1957;
- Mikulski, A.: Elementy przekaźnikowych urządzeń automatyki ZRK, Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, Warszawa 1970;