Od pewnego czasu mam swój skromny udział w powstawaniu nowej wystawy łączności kolejowej w parowozowni Skierniewice. Postępujące prace nad rekonstrukcją działającej centrali KATS (Kolejowa Automatyczna Telefoniczna Stacja) Siemensa skłoniły mnie do pochylenia się nad tą tematyką także od strony modelarskiej. Tym sposobem powstał model kolejnego obiektu z przytorowego parteru – zewnętrznych punktów łączności kolejowej. Te niepozorne, betonowe słupki z wymalowaną wielką, czarną literą „T” można spotkać jeszcze na wielu stacjach w Polsce, choć wiedza o ich przeznaczeniu ginie powoli w mrokach dziejów.
Na długo przed epoką radiotelefonów jedynym sposobem skomunikowania się pociągu zatrzymanego pod semaforem wjazdowym ze stacją był forsowny marsz do najbliższej nastawni lub posterunku. W związku z tym, że wzdłuż linii kolejowej były prowadzone także linie telegraficzne i telefoniczne, naturalnym rozwiązaniem stało się wyposażanie załóg pociągów w polowy telefon, który można do takiej linii podpiąć. Oczywiście nie jest to łatwe w przypadku napowietrznej sieci telefonicznej (przewody można dosięgnąć używając tylko specjalnej tyczki) a już w ogóle niewykonalne, jeśli mamy do czynienia z kablem podziemnym. Tu na scenie pojawiają się właśnie skrzynki przyłączy w postaci betonowych słupków lub metalowych skrzynek, umieszczonych w „strategicznych” miejscach – najczęściej przed semaforami wjazdowymi, ale także w miejscu postoju lokomotyw-popychaczy poza stacją lub nawet przy niektórych niestrzeżonych przejazdach kolejowych. Co było w takich skrzynkach oraz więcej informacji technicznych na ich temat postaram się zawrzeć w artykule, który mam nadzieję pojawi się wkrótce w trochę przeze mnie zapuszczonym dziale Artykuły.
Tymczasem życzę relaksującego sklejania po wielkanocnej wyżerce.
Dzięki za kolejny fajny temat :)