Historyczne wskaźniki kolejowe stosowane na PKP od 1926 do 1959 roku.

Przedwojenne wskaźniki i sygnały stałe PKP stosowane także w okresie okupacji:
- sygnał ograniczenia prędkości (na DR Lf501),
- sygnały dla linii zelektryfikowanych (czarno-białe):
- jazda bez prądu (odpowiednik We8, na DR El501),
- jazda z prądem (odpowiednik We9, na DR El502),
- oczekiwać nakazu opuszczenia pantografu (odpowiednik We1, na DR El504),
- opuścić pantograf (odpowiednik We2, na DR El503),
- podnieść pantograf (odpowiednik We3, na DR El505),
- koniec trakcji na odgałęzieniu w lewo lub prawo (odpowiednik We4b, We4c, na DR El506),
- wskaźnik zakazu przetaczania (odpowiednik W5, inny kształt, na DR K510),
- tablica uzupełniająca do wskaźnika baczność (W6) dla uzyskania wskaźnika dać sygnał „baczność” i oczekiwać zatrzymania (odpowiednik WW2, na DR K619),
- wskaźnik nakazu zatrzymania (odpowiednik WW1, na DR K620).
Wskaźniki i sygnały stałe DR stosowane na PKP w okresie okupacji:
- tablica sygnału Lf1 (odpowiednik D6) z cyfrą 1 (10km/h), normalna i odwrócona,
- sygnał Lf2 (odpowiednik W16), początek odcinka z ograniczeniem prędkości,
- tablica „E”, dla sygnału Lf3 (koniec odcinka z ograniczeniem prędkości, odpowiedni W16) i wskaźnika K7e (koniec ciągłego sygnału dzwonem),
- wskaźnik zmiany lokalizacji K2 (odpowiednik W15), wersja wysoka i niska,
- tablica dodatkowa do wskaźnika K3o (odpowiednika W1) do uzyskania wskaźnika K3z (tarcza ostrzegawcza trzystawna),
- wskaźnik K5 (odpowiednik W8, prędkość zapisana pełną liczbą), stałe ograniczenie prędkości z prędkościami 10, 20, 30, 40, 50, 60 lub 70 km/h, wersja normalna i odwrócona
- wskaźnik K6 (nakaz dotrzymania ograniczenia prędkości),
- wskaźnik K7a (dać sygnał „baczność”, odpowiednik W6, W6a, W7),
- tablica „L” do wykonania wskaźnika K7b (dać sygnał dzwonem) i K7d (rozpocząć ciągły sygnał dzwonem),
- wskaźnik K7c (dać sygnał „baczność” i sygnał dzwonem),
- wskaźnik K8a (odpowiednik W4), wskaźnik zatrzymania czoła pociągu,
- sygnał Ts1 (koniec popychania, odpowiednik W10b),
- sygnał Ts2 (zakaz wjazdu popychaczy),
- sygnał Ts3 (jazda popychaczy dozwolona),
- wskaźnik zakazu przetaczania (odpowiednik W5),
- wskaźnik „W” przetaczania pod nadzorem,
- wskaźnik K15 (brak semafora, nakaz zatrzymania),
- wskaźnik K16 (odpowiednik stałej tarczy ostrzegawczej).
Wskaźniki i sygnały PKP stosowane w latach 50-tych:
- tablica uzupełniająca do wskaźnika Wd1 (W1) do uzyskania wskaźnika Wt1 (patrz wskaźnik K3z),
- wskaźnik sygnalizatora świetlnego samoczynnego W13,
- wskaźnik oznakowania sygnalizatora świetlnego SBL W14,
- wskaźniki dla linii zelektryfikowanych:
- We1 (opuścić pantograf),
- We2 (oczekiwać nakazu opuszczenia pantografu),
- We3 (podnieść pantograf),
- We5, We6, We7 (koniec trakcji na odgałęzieniach, odpowiedniki We4a, We4b, We4c),
- We9 (początek odcinka z obniżoną siecią), We10 (koniec odcinka z obniżoną siecią).
Opracowano na podstawie:
- Kowalczyk (Covalus), M.: Ballada o sygnalizacji lat 50-tych (ostatni dostęp: 14 grudnia 2014),
- Podręcznik do nauki sygnalizacji (Lehrheft Signale und Kennzeichen), Generalna Dyrekcja Kolei Wschodnich 1942 (ze zbiorów Marcina Kowalczyka, ostatni dostęp: 14 grudnia 2014),
- rysunki konstrukcyjne wskaźników dla linii zelektryfikowanych (za http://kolej.krb.com.pl/, ostatni dostęp: 14 grudnia 2014).
Wymiary wskaźników zostały dopasowane do wymiarów współcześnie stosowanych tablic, co może nie odpowiadać prawdzie historycznej.
W opracowaniu wykorzystano czcionkę BN-67.9010-03 autorstwa Emila Wojtackiego.